محرم است ...

محرم است و آسمان بارانی، چه حس غریبی است وقتی قطرات باران

این روزها بر لب های عزاداران حسینی می چکد آنها که بیش از هزار

سال است عزادار لب های خشکیده اند، عزادار شش ماهه ای که

عطشان پرپر شد تا آب از ازل تا ابد شرمنده لالایی رباب بر گهواره خالی

باشد.

 در این حال و هوای محرم وقتی نگاهمان به آسمان ابری و هوای بارانی

می افتد بی اختیار به یاد لب های عطشان کربلا می افتیم و آه از نهادمان

بر می خیزد.

آسمان بارانی این روزها چه حس و حال غریبی دارد با یاد علی اصغر،

شش ماهه ای که عطشان پرپر شد تا آب شرمنده لالایی های رباب

 باشد بر گهواره خالی.

وقتی باران بر و سر و صورت عزاداران حسینی می بارد به یاد زمزمه های

رباب می افتیم و نجواهایش با آسمان.

آن هنگام که با دیدن لب های خشکیده طفل شیر خوارش می گفت ببار ای

آسمان لب های شیرخواره ام خشک است و زرد، لب های طفل من ترک

خورده آسمان، ببار تشنگی ، گلم را پرپر می کند ببار…

زمزمه های رباب در کربلا به گوش آسمان نرسید و آفتاب گرم عاشورا بر

ترک های لبان علی اصغر افزود، لالایی های حزن آلود مادر بر طفل

عطشانش دل یزیدیان را به درد نیاورد و گل که نه غنچه اباعبدالله را عطشان

با تیر سه شعله پر پر کردند.

علی اصغر شش ماهه همچون ماهی دورافتاده از آب زبان دور لب چرخاند

جگر مادر خود و همه اهل حرم را سوزاند و در آغوش پدر جان سپرد.

از چه می باری آسمان، بی شک تو هم عزادار مصیبت های حسینی،

همچون چشم های شیعیان که هماره بر مظلومیت خاندان سیدالشهدا می

گریند.